Το εργαστήρι δημιουργήθηκε το 2007 στο Παγκράτι από τον εικαστικό Θανάση Γιωτάκη. Ήταν η ανάγκη για δημιουργία ενός προσωπικού καλλιτεχνικού χώρου και ενός χώρου μάθησης και δημιουργίας.
Είναι ένας χώρος μάθησης, δημιουργίας και έκφρασης με όχημα την εικαστική γλώσσα.
Σκοπός του Εργαστηρίου
Όλοι ζωγραφίζαμε στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, πριν ακόμα μάθουμε να μιλάμε.
Ανακαλύψαμε την δημιουργία!
Προσπαθούσαμε να απεικονίσουμε τον κόσμο μας, τους φόβους και τις χαρές μας. Οι μουτζούρες μας, παίρνανε σάρκα και οστά κι η φαντασία μας οργίαζε. Όλα μπορούσαν να συμβούν στις ζωγραφιές μας, ο ήλιος μπορούσε να είναι μπλε και η θάλασσα κόκκινη. Τι συνέβει όμως και ξεχάσαμε να ζωγραφίζουμε;
Έπρεπε να μεγαλώσουμε και στην ενήλικη ζωή μας δεν υπήρχε χώρος για τέτοιου είδους παιχνίδια. Μπήκαν όρια στην ζωγραφική. Ο ήλιος έγινε κίτρινος και η θάλασσα μπλε.
Ποιός είναι ο σκοπός της ζωγραφικής πλέον; Μήπως είναι η αναπαράσταση του κόσμου όπως την αντιλαμβάνονται τα μάτια μας ή μήπως συνεχίζει να είναι μια γλώσσα έκφρασης του ψυχικού μας κόσμου δομημένη πλέον με την εμπειρία της λογικής;
Οι τέχνες, όπως και η ζωγραφική, οφείλουν να είναι υπερβατικές. Δεν μένουν στην πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας γιατί πάντα θα βγαίνουν ελλιπείς. Πρέπει να προχωράει πέρα από αυτήν και να ορίζει καινούργιους κόσμους και κανόνες. Αυτός είναι και ο σκοπός.
Με όχημα το σχέδιο, που οργανώνει τον χώρο, και μέσα έκφρασης τα υλικά μας – χρώματα, πινέλα, μολύβια, ξυλομπογιές κ.α. – ξαναπιάνουμε την Ζωγραφική από εκεί που την αφήσαμε…
Η Ζωγραφική είναι παιχνίδι!
Για την ακρίβεια είναι ατομικό παιχνίδι. Ο ζωγράφος βάζει τους κανόνες. Όταν ζωγραφίζω, εγώ ορίζω την είναι σωστό και τι λάθος. Το αν θα αρέσει το αποτέλεσμα δεν πρέπει να με ενδιαφέρει. Σίγουρα θα βρω υποστηρικτές 🙂 Η διαδικασία είναι το ζητούμενο.
H Ζωγραφική είναι ψυχοθεραπεία!
Μπορώ να εκφράσω όλα μου τα συναισθήματα και να τους δώσω μορφή. Όποια μορφή κι αν πάρουν.
Το έργο που παράγουμε κατά την διαδικασία της δημιουργίας είναι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας. Όσο α-σχημο μπορεί να είναι, είναι δικό μας. Μαθαίνοντας να ζωγραφίζουμε μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε και τα α-σχημα κομμάτια μας και να τα κάνουμε ο-μορφα.Στο εργαστήριο αγαπάμε τις μουτζούρες μας και σεβόμαστε και τις μουτζούρες των άλλων.
